Raport z turnieju Warheim: Mitterherbst
W ramach rozrywki i chęci kontynuowania frajdy z gry, postanowiłem sklecić fabularyzowany raport z turnieju, który rozegrał się ostatniego dnia września roku pańskiego 2017 😉
Zajęło to troszkę, bo ostatnio wszystko, tylko nie próżnuję! Niemniej, jednocześnie pomyślałem, że to dobry wpis na początek, jako otwierający blogaska, którego nigdy nie planowałem stawiać 😀 Tak, serio. Wyszło przypadkiem, ale nie żałuję, bo mam już nieco zebranych materiałów, by umieszczać i opisywać zarówno raporty z turniejów (ale nie obawiajcie się, dwa turnieje rocznie to znów nie takie dzikie szaleństwo!) jak i tworzenie modeli, malowanie, konwertowanie ale też granie -wszelakiego- rodzaju! 🙂
Miłej lektury!
PS. Bierz proszę pod uwagę, że wszelkie błędy ortograficzne, są umieszczone w celu otrzymania bardziej orczego klimatu 😉
Przygotowania:
Herszt Kabargash obszedł naszą Bojową Bandę jak jakiś ludzikowy jenerał czy inszy szef elfowy. Chrzęścił tą swoją ciężką zbroją, rembaki i wielgachny topór kołysały mu się na plecach, a trzeba Wam wiedzieć, że to kawałki żelaza, wielokrotnie maczane po same łapy we krwi wrogów! Herszt nie nosił zwykłego hełmu, jeno miał wielką Żelazną Szczenę. Chroniła przed ciosami równie dobrze, bo od góry czarnego orka to mało kto łupnie, a od dołu i boku żelazne kły odbijały większość ciosów. Dobra rzecz!
Jak tak sprawdzał stan naszego ekwipunku, czy czysty (nawet nawet!), czy niezbyt zardzewiały (tu słabiej) albo czy zwyczajnie równo Chopaki stały w rzędzie (dramat…) to wyszło mu, że mu czegoś brakuje, a to ponoć ma być taka wyprawa, co gdzie każdy ma wiedzieć, kto idzie! Wziął jednego z chopaków, kazał mu znaleźć największą tyczkę w okolicy i sam poszedł do swojego namiotu. Wieczorem, gdy była już tyczka (naprawdę niezła! Ale to temu, że Kabargasha każdy się bał, żeby za niesub… Żeby w ryj nie zarobić stalową rękawicą), Herszt wylazł z największym hełmem Czarnych Orków, jaki widziałem. Chyba na trolla mierzony, bo nawet Szefu nie miał takiego czerepa! Zatknęliśmy hełm na tyczkę i powierzył tak przygotowany sztandar temu, co znalazł tę cholerną tyczkę i stwierdził:
-No! Miętkie robaczywe łachudry! Teraz widzą, że to Żelazne Czachy nadchodzą, a nie byle obdartusy!
Przytaknęliśmy szefowi (bo w sumie miał rację! Jak zwykle, zresztą!), chopak się ucieszył, że taki dobry fant niesie i ogólnie zaczęliśmy zwijać obóz. Debeściaki już ostrzyły swoje Wielkie Rembaki, Hart’Kor, nasz szaman, nazbierał jakichś zwojów co to zieloną poświatę za sobą zostawiały i gotowi do drogi, ruszyliśmy zgodnie z mapą, którą podejrzałem u Herszta! Zmierzaliśmy w stronę jakiegoś całkiem sporego wzgórza…
Pierwsze Spotkanie
Powiem Wam, że dziwnie pachniało tego dnia. Wiatr był jakiś taki…niesprzyjajoncy! Tak coś w kościach nam łupało, jakby po nas w nocy rydwan przejechał. Z dzikami, rzecz jasna!
Tak czy siak, byliśmy na miejscu! Sztandar z wielkim czarno orkowym łbem lśnił w słońcu i aż palce świerzbiły, żeby co jakąś bitkę odstawić! Nagle Szef podniósł łapę w górę, no to jak na znak, zatrzymaliśmy się. Pokazuje stalowym paluchem, a tu – nie chce być inaczej – stary sztandar z pobojowiska wetknięty w środek wzgórza, co to go miał na mapie! Niech go Mork kopnie, ale Herszt to zawsze wie, co i jak! No i tak już mamy ruszać, jak Hart’Kor mówi, że nie jesteśmy sami. Dwa gobosy szybko wskoczyły na ruiny jakiegoś budynku, co tu stał już dość długo, bo porośnięty był wypłowiałą trawą i zawalony do środka, pełen kurzu i zupełnie nie mający żadnego łupu do zawinięcia. Popaczyły i złażą, mówionc jeden przez drugiego, że Szefie Szefie, ale tam jakieś dziwne jaszczurki idom. Herszt się tylko wyszczerzył zadowolony, dobył dwa Rembaki i już wiedzieliśmy, że ten dzień będzie jeszcze lepszy!
Dobyliśmy Rembaki i ruszyliśmy dosłownie kupą, mości orkowie! Gobosy też, ale trzeba przyznać, że od kiedy mają babę w oddziale, to się żrą jeszcze częściej niż zwykle, takoż na start dziewczę goblińskie strzeliło focha i stwierdziło, że nigdzie zadka nie rusza. No ich strata!
Rozdzieleni na dwie spore grupy, parliśmy do przodu. Trzeba było przeskoczyć przez jakiś stary, rozpadający się kamienny murek, by już widzieć w zasięgu wzroku sztandar i wzgórze. Wiedzieliśmy, przez skórę dało się czuć, że jak nie zajumamy tego starego fanta, to jakbyśmy mieli w ogóle tutaj dzisiaj nie przychodzić!
Wtedy zza wzgórza, -DOSŁOWNIE- przywiało w powietrzu jedną jaszczurkę! Jakby go z katapulty wystrzelono, ale nie rozpaćkał się o wzgórze, tylko miętko nogami stanął. Hart’kor splunął na bok, więc już było wiadome, że magiya jakaś i w ogóle na Squiga urok! No, nie wyglądało to źle, bo co to jakaś tam jedna iguana, ale po chwili dojecał na wzgórzę istny zestaw jaszczurkuf, czyli jedna jaszczurka, na drugiej siedząca. Duże to, kłapało zębami, no nic to! Więcej śmiesznego mięska będzie na ruszt! Wtedy też, jak już prawie pierszy jaszczur łapał fanta, usłyszeliśmy jak Szefu nabrał powietrza w płuca jak miechy…już poczuliśmy, jak wzbiera w nas radocha i siła, a potem ryknął takie WAAAAAGH! Jak dawno! Ale słowo daję, nigdy mie tak nogi nie niosły i gardła tak nie zdzierałem jak tego dnia! Powiem Wam, że miny jaszczurków były nietengie, czy nawet nie ten tengie! Stoisz se, prawie już wyciągasz łapę po fant, a tu pach! Wpada na Was najbardziej wkurwiona banda Zielonych, po tej stronie Ksienstw Granicznych! I to jeszcze z okrzykiem na gębach! Ha! No powiem Wam, że ten jaszczur na jaszczurku to trochę był problemem, bo się skubany umiał bić, ale ten co na nogach przyleciał, to nie dosięgnął paluchami NASZEGO fanta! Co to, to nie! Jucha się polała, Rembaki zanurzone w pokonanych po same paluchy! Herszt nasz złapał fant osobiście i wraca z nim tam, skond przyszliśmy. No i odwracamy się, a tu się okazuje, że się, skubany z piórek, drugi taki duży jaszczur na piechote, londuje nam między gobosami i przy Hart’korze! O Ty w łuskowy zad rembakiem dymany, nie ma takiego wyskakiwania za plecy! Gobosy, trzeba im przyznać, rzuciły się na niego z zębami, nożami i pałkami całkiem dzielnie. No, jak na gobosy! Hart’kor niestety w łeb zarobił i mroczki sprawiły, że leżał nieprzytomny, jak gobole okładały jaszczurke. Nasze Debeściaki wsparły gobosy, bo co to tak, żeby jakiś guwniak zabierał nam trofeum! (Jeszcze żywe, ale nie przesadzajmy!) Przyszedł więc jeden z Dużych, jak mu wywinął w czerep, to gdyby mógł, to by laćki w powietrzu zgubił. Ale się okazało, że jeszcze żyw no i faktycznie, jeden Gobos go dobił. Głupia sprawa, ale mały dostał w łeb, że jak jeszcze raz tak zrobi, to za amunicję do katapulty będzie robił i już się nie wymądrzał, ale widać było, jak zęba jaszczurce wyrwał. Cfaniak.
Podsumowujonc, jak to mawiajom ostatnio na mieście “meczyk wygrany, jaszczur podany” czy coś! Nawet policzyłem to, wyszło 12:8 dla nas. Nie ma to tamto, dobrze poszło! No i mamy fant!
Drugie Spotkanie
Kolejny dzień w drodze, tym razem trochę szpanujonc zdobytym fantem. Szef dostrzegł niemałe wzgórze na środku jakiejś dawno zrujnowanej mieściny. Słowo, same ruiny dookoła, wzgórze po środku i na jego szczycie….obozowisko! Beczułki z piwkiem, pieczone jadło i ogólnie aż nam trochę w brzuchach zaburczało, bo takie jaszczurki to nieco chuderlawe, więc iguana na patyku tylko z tego była. Okazało się jednak, że som dwa problemy.
Po drugiej stronie wzgórza zaczaiły się małe, brodate baryłki, pewnie ich zapach piwka przyciongnoł! A dodatkowo, właściciel obozowiska zastawił fest dużo pułapek po okolicy. No tak średnio, bym powiedział, zaczynał się ten dzień, ale ranek był, nie ma na co czekać, brać rembaki w dłoń i biegusiem. Dwóch debeściaków i Hart’kor powiedzieli tylko Moment! Pułapki! i poszli je rozbrajać. No tu też poszło z przeciętnymi sukcesami, Hart’kor dostał eksplozją w ryło i aż go odrzuciło, ale okazało się, że poza osmaleniem tylko dzwoni mu w uszach, jednemu z dużych się nie udało, ale bez jakiegoś przykrego efektu, a drugi, co dziwne dał radę. Po drugiej stronie wzgórza dało się za to słyszeć naprawdę dorodne eksplozje i muszem przyznać, że nawet przez chwile mi było szkoda tych małych baryłek. W końcu, co to za frajda, jak ma się mniej tych brodatych pieńków do wycięcia? No nie zmieniało to faktu, że teraz już można było solidnie się przebiec na wzgórze! Niestety, wejście na nie było…cóż. Wąskie! Jeden dorodny chopak na raz i tyle. Nie ma zmiłuj! Gobosy wspinały się bokami wzgórza, bo im to lepiej idzie, a my wężykiem, jeden za drugim. Troche tak głupio, ale no co zrobisz, jak nic nie zrobisz? No i jak wyleźliśmy na pierwszy bardziej płaski teren, to siem okazało, że z ruin po drugiej stronie wzgórza wylazły kraśki! No fakt, mało ich było. Widać było nawet dwie mocno dymiące pułapki z krótkimi trupkami leżącymi na nich. Niefart! No i wtedy ich niski szefu stwierdził, że nie ma tak, że się wszyscy zieloni pakują na wzgórze bez kłopotu, wyjął spluwe i wypalił. Kula odbiła się z donośnym dźwiękiem od wielkiej zbroi Szefa, a ten tylko mruknął parę przekleństw i wskazał pancernym paluchem kraśki a te, mając i tak słaby dzień, aż pobladły do koloru siwej brody ich mekaniaka. Jeden z gobów jak zobaczył polecenie szefa, to tak się zapalił, że wziął swój krótki łuk, napiął szczałę i jak ją posłał w te kraśki, to…wierzcie bonć nie, ale wraził ją prosto w oko jednemu z baryłkowatych wojów. Ten po prostu szczezł na miejscu i koniec. Kraśki jak pojęły, że u nas nawet gobos wycina ich wojów szczałą ze wzgórza, zawinęli krótkie nóżki tak szybko za pas, że nawet po gruzowisku wskakiwali do ruin. No tu było już wyzamiatane, wleźliźmy wszyscy, co do ostatka na wzgórze, wetknęliśmy nasz sztandar Zelaznych Czach na szczycie i wiedzieliśmy, że tego dnia, nic nie zepsuje!
Ponownie podsumowujonc, tutaj kraśki szczęścia nie miały od poczontku, tak więc jak się okazało, że właścicielem obozu jest dupny jak troll górski Ogr, to odpowiednią ilością trunku i dobrej zabawy, przekonaliśmy go, żeby się do nas dołączył. Potem się okazało, że za oręż robiła mu naprawdę, NAPRAWDĘ wielka armata. W tym ferworze dobrej imprezy, posłaliśmy cichaczem do obozu kraśków jednego gobosa, coby jak zasną, albo rannymi się zajmą, zostawił im na środku wiaderko pomarańczowej farby, brzytwe oraz worek cukru, żeby ze hehe, włosy popostawiali! 20:0 dla Żelaznych Czach! Nie ma to tamto! WAAAAAGH!
Trzecie Spotkanie
Powiem Wam, że ta bitwa to był trochę przypał. Nawet nie trochę, a mocno. Gobosy od poczontku czuły, że będzie źle, bo elfy im cuchnom. No nie poradzisz, nosy im wykręca i koniec! Stare rasy, psia mać, siedzom z tymi ksiengami i woluminami całe życie, to śmierdzom! Proste. Nie mniej, trzeba było to jakoś sensownie rozegrać, bo trzeba było biec ile sił w nogach, na drugą stronę tych zawszonych ruin, żeby uciec z naszym fantem-sztandarem i przenieść go tam, skąd przyszły elfy! No i musiało coś pójść nie tak! No musiało! Okazało się, że jeden ylf miał łuk pełen magicznego mambo-dżambo, który strzelał tak szybko, że oko bielało! Strzały waliły jak ogrza maczuga i leciały jakby znikond! Powiem Wam, że sam początek tego spotkania nie był zbytnio szczęśliwy. Hart’kor zarobił taką bombę na łeb zaraz na początku, że mu laćki spadły jak wycinał fikoła. Potem parę gobosów dostało, ale to nic poważnego, zresztą, kto by się przejmował! No i zanim dobiegliśmy do połowy tego parszywego terenu, to wyszło, że ich czarownik przygotował jakiś taki czar, który sprawił, że ylf z ich szmatą wskoczył w świeconce drzwi i wybiegł tam skąd przyszliśmy! Nawet nie było po co wracać. Ech. Do dupy taki interes. Po wszystkiemu okazało się, że wcześniej Herszt się rozmówił w nocy z tymi ylfami. Znał ich plan, wiedział, że ich czarownik da radę wypluć ich sztandar u nas i ogólnie słabe mamy szanse, a ten ich magiczny łuk, to naprawdę nas powycina. Takoż wyszło, że wszystkie strzały miały takom poduszke na końcu, z grochem, przez co w sumie nasze chłopaki przeżyły. Nie mniej, niesmak pozostał, nie rozmawialiśmy o tej walce więcej. Żaden Rembak we krwi nie był umoczon i to jest hańba. Jakbym miał włosy, to bym sobie na pomarańczowo pomalował, o!
Podsumować nie ma co, bo to przykry dzień był. 0:20 i tyle. Nie mniej, Herszt powiedział, co podkreślę -DO MNIE!- ej młody, choć teraz z nami, musimy się naradzić!. No i nie uwierzycie, ale serio, trzymamy się teraz razem z Szefem, Debeściakami i naszym Szamanem! No po prostu, aż sobie trochę sprzętu dokupiłem z tej okazji! Zgrabny pancerz, to nie w kij dmuchał! Ha! Bo co się okazało, mieliśmy conieco fantów na sprzedaż, po tej przykrej przygodzie. Wyszło z tego tyle złota, że Szef sobie Magiczny Rembak kupił, trochę zaklęć w nasz sztandar udało się upleść, a do tego, zostało dość hajsu, żeby zatrudnić trolla spod mostu, co to żeśmy go po drodze musieli minonć! Rzeczny, cuchnie trochę rybą, ale w sumie taki poczciwy dość. No i błyszczy się w słońcu. Nic to, blizny też trzeba gdzieś zdobywać, a tu się okazuje, że wyprawa ma się ku końcowi!
Bitwa Finałowa!
Herszt nas zebrał i powiedział wprost – Wszystko, albo zupełnie nic! Teraz albo nigdy! Albo zbierzecie zady w garść, albo jesteście guwno wartą karmą dla squigów! Jak szef tak zaczyna, to nie ma żartów, wierzcie mi! No i pytam, Szefie, ale co tak? a on na to wyjął swoją mapę, pokazał paluchem na resztki jakiejś durnej wsi. Pazurem przeciął ją na cztery i ułożył obok siebie, po czym mówi: tylko, jak Zielona Siła, naszych Żelaznych Czach, zajmie te tereny, po każdej ćwiartce – hehe – po kolei, to wygramy! I to wygramy solidnie! Nawet nasz Ogr się zapalił po takiej przemowie. A nie, zapalił lont do działa. Trochę się bałem, że dupnie, ale nie dupło. Miał od tego jakiegoś śmiesznego gobosa, co to go gnobem nazywał. Szef powiedział nam, że będziem mieli nieprzyjemność walczyć z nietopyrzami, co to już raz zdechły, więc trochę przykro, bo trochę głupio tak tłuc coś, co nie żyje. Zero frajdy, wiem co mówie! No ale, nie ma co, westchnęliśmy, złapaliśmy Rembaki i szliśmy tłuc. Podzieliliśmy się na dwie grupki. Mniejszą, co to miała tylko zająć i utrzymać ćwierć wsi, oraz ewentualnie sprawić, by wróg, który zaczynał po przeciwnej stronie, nie mógł przypisać sobie trzeciej ćwierci. O czwartą plan był – tłuc się do ostatniego zemba! No i przyznam, że nietypowe były te wąpierze. Ich dziwny, żylasty szefu latał, pokurczony był i szary. Mieli zombi, oraz ich czarownik cuchnoł trupem. Hart’kor, powiedzmy sobie wprost, miał kolejny raz pecha! Szkoda mi go, bo ani pół czaru nie dał rady wyczarować, przez te wszystkie dni. To można siem załamać! No i ten durny latajoncy wąpierz po prostu doskoczył do niego, z baaardzo daleka, po czym wygrzmocił mu tak, że znów szaman nam leżał z pustym wzrokiem. Ech. No co mieliśmy robić? Szef się wkurwił nie na żarty, ryknął WAAAAAGH! Nasz chopak ze sztandarem dostał znak od herszta i stuknął mocno tyczką o kamień, przez co aż mocny, zielony dym poszedł z tej wielkiej głowy czarnego orka! Poczuliśmy taki zew Łomotu, jak jeszcze nigdy! NIGDY! Nawet zombi przestały być straszne! Debeściaki pobiegły, jakby ich sprzęt nic nie ważył a my dopadliśmy wąpierza! Debeściaki zaczęły tłuc po ryju dupnego jak nasz troll Cmentara! Czy tam Graveira, zwał jak zwał. Ja już wiedziałem, że z tymi dwoma, to koleś ma równo przerąbane. Hehe. Dosłownie! Nasz troll, głupi, ale rzucił się na zombiaki, żeby po prostu je równo stłuc. Problemem był nasz Ogr. Ten ich durny czarownik sprawił, że ogr się nam źle poczuł. Słowo! To brzmi tak głupio, przy tak wielkim skubańcu, ale jednak! Powiem Wam w skrócie, że młócka wtedy działa się już wszędzie! Gdzieś w tym wszystkim były jeszcze gobosy, ale w sumie chyba za bardzo nie zwracałem na nie uwagi! Faktycznie, Graveir nieźle poharatał Debeściaków, ale byli w stanie ustać więcej, niż można sie po nich spodziewać! Tym bardziej, że przebiegły Ghast wpadł im na plecy i te durnowate Dregi! Wierzcie mi, to była walka tak równa, tak zaciekła, że dosłownie leciał zomb za zomb! Nie było zmiłuj i nikt nie dawał pola.
Aż do czasu.
Przyznam, że tego widoku nie zapomnę, chyba nigdy! Nasz ogr, dosłownie momentalnie złapał się za swój bebech, po czym widać było, jakby całe życie przez niego przeszło w czasie jednego ciosu dawanego ghulowi po ryju! Postarzał się, zszarzał, włosy mu posiwiały, wypadły, a potem oczy się zapadły i usechł! Dwa uderzenia ghula (po łbie) później, wiatr rozwiał suche jak proch szczątki ogra! Trochę scykałem, przyznam! Nie, że spodnie do wymiany, ale trochę jednak. Wtedy widzę, że ten ich przebrzydły nekruch aż się uradował na ten widok! Już zamierzył się z kolejnym czarem na naszego trolla! To se myślę, jak nam tak samo zestarzy trolla, to jesteśmy, nie przymierzajonc, w czarnej dupie. Nie to, że rembaki nam się stempiły, ale kurde, troll i ogr, to nie w grzyba dmuchał! No i wtedy dosłownie na chwileczkę, zawiało jak sam skurczybyk, coś rozdarło powietrze nad nekruchem, spuchła mu głowa, ale tak jak nadmuchany miech, po czym jak nie dupnie! Jak nie walnie! Eksplozja była taka, że rozsadziło gnojka na najdrobniejsze kawałeczki! A tak mocno, że sztandarowego ichniego, co to stał obok nekrucha, zwiało jak drzazgę! Wybuch był tak wielki, że ten ich Ghast, co to tłukł Debeściaków po plecach też wyparował! I ghule sprzątnęło! No i wtedy jakby na to nie spojrzeć, nawet trupy skumały, że coś poszło nie tak! No i ten ich wąpierz, lany przez nas równo i dookoła, nabrał powietrza w płuca, by ryknąć, że mają stać i walczyć, oberwał od Szefa w kule. Serio. Nie wiem czy wąpierze mają kule, czy im uschły, ale oberwał kopniaka z pancernego buciora czarnego orka! Jego krzyk zamienił się w pisk. Niby nie oberwał solidnie, niby to nie była taka rana, żeby mu jakaś posoka pociekła, ale wystarczyło! Jego truposze wiedziały, że to już zbyt wiele i zaczęły pierzchać, jakby sam Gork ich gonił. Albo Mork.
Podsumowanie! To było zwycięstwo! Trochę gorzkie, bo Hart’kor ponownie się nie popisał, dostając w czerep praktycznie na samym początku, troszkę przykro, bo nam ogra przeminęło z wiatrem. Troszkę niedosyt, bo jednak milej nekrucha nadziać na rembak, a nie patrzeć, jak mu łeb wybucha. Ale zwycięstwo! 17:3 dla Żelaznych Czach! Herszt kazał nam rozbić obóz i ruszył gdzieś, odebrać zasłużone nagrody! Ponoć wiele band pod sztandarami biło się wtedy w okolicy i byliśmy siódmi! Na aż 20 innych band! Ja tam jestem z nas dumny fest! Aż sobie upiekłem squiga i wypiłem krasnoludzkie piwko, z tej okazji!
Do następnej bitki, chopaki!
